Wojna archoncka była czasem licznych walk o władzę pomiędzy bóstwami. Wybuchła kilka tysięcy lat temu, a chociaż nie ma pewności co do jej przyczyn, to uczeni Teyvatu sądzą, że zapoczątkowała je rywalizacja o siedem boskich tronów Celestii. Walki w poszczególnych regionach nie zostały rozsądzone w jednym czasie, ale cała epoka zakończyła się, gdy ostatni Archont zasiadł w Celestii (około 2000 lat temu).
Wraz z końcem ery nadeszły nowe rządy sprawowane przez Siedmiu Archontów. Przyjęli oni siedem żywiołów Teyvatu[Notka 1] i założyli siedem nacji. Archonci postanowili zarządzać zgodnie ze swoimi ideałami, a swój naród kształtować za pomocą mocy żywiołów.
Informacje ogólne[]
Zagadką pozostaje, jak i dlaczego rozpoczęła się wojna archoncka. Przed wojną bóstwa żyły we względnej zgodzie, więc okoliczności jej wybuchu podlegają spekulacjom. Nieznane są kwestie logistyczne konfliktu, takie jak podział nacji czy ustalenie zwycięzców.
Według Sorayi wojnę wywołała rywalizacja o boskie trony, które zapewniłyby nie tylko władzę, ale też możliwość realizacji planów dążących do dobrobytu ludzkości. Jednak nie wszystkie bóstwa wzięły udział w wojnie, by zasiąść w Celestii; niektóre broniły swoich ziem, inne nawet nie chciały walczyć i tylko próbowały uchronić jak najwięcej ludzi przed niebezpieczeństwem.
Istnieje alternatywna teoria, która głosi, że śmierć bogów Celestii doprowadziła do zwolnienia boskich tronów, a Siedmiu albo było przetrwałymi bóstwami, którzy zajęli tamte miejsca, albo osiągnęło boskość dopiero po pokonaniu starych bogów. Śmierć Decarabiana doprowadziła do "runięcia pradawnego boskiego tronu" i osiągnięcia boskości przez Barbatosa, który objął rolę Archonta Anemo.
Neuvillette, odrodzony Suweren Hydro, przywołał pamięć swojego poprzednika po powrocie Starożytnej Władzy i dowiedział się, że "wszystkie fragmenty pradawnego chcą się nawzajem pochłonąć". Przypuszcza się, że wspominanym wydarzeniem jest wojna archoncka, a Praistota zmanipulowała bogów do anihilacji.
Po ustanowieniu Siedmiu większość pokonanych bóstw uciekło z Teyvatu i znalazło azyl na Morzu Ciemności - ziemiach poza Teyvatem i wpływami Siedmiu. Od tamtego czasu nazywa się ich "złymi bóstwami". Jednak część bóstw zdecydowało się na współpracę z Siedmioma i zyskało status (np. Andrius).
Mondstadt[]
2600 lat temu, w trakcie wojny archonckiej, miasto Mondstadtu mieściło się na północny zachód od jego aktualnego położenia - w dzisiejszym Leżu Burzowego Terroru. W tamtych czasach było dwóch zwaśnionych ze sobą bogów: Decarabian (Bóg Burz) i Andrius (Król Północnego Wiatru). Istota dziś znana jako Barbatos była wówczas tylko wietrznym duszkiem, elfem z nieznaczącą mocą.
Mondstadt był wtedy pustkowiem lodu i śniegu nękanym przez nieustające zamiecie - terenem niemal niemożliwym do zamieszkania dla ludzi. Klimat ten wywołał Andrius, który swoje moce przejął od starożytnego (i prawdopodobnie martwego) boga. Decarabian chciał ochronić swój lud przed zimnem i otoczył miasto burzową barierą, której nikt nie miał przekraczać. Andrius wypowiedział wojnę Decarabianowi, ale nie był w stanie zostawić nawet jednej rysy na wieży. Decarabian z kolei był albo niezainteresowany albo niezdolny do pokonania Andrius i zadowalał się zapewnianiem bezpieczeństwa swojemu ludowi. Decarabian nie był jednak świadomy, że jego ludzie czuli się uwięzieni, a czci nie oddawali mu z oddania, ale strachu.[Notka 2]
Będąc jeszcze duszkiem wietrznym Barbatos zaprzyjaźnił się z młodym bardem, który marzył o wolności. Uratował też Klan Gunnhildrów, którzy uciekli z miasta Decarabiana, by zamieszkać na mroźnym pustkowiu. Po tym wydarzeniu członkowie Klanu obdarowali duszka wiarą, która go wzmocniła. Koniec końców Barbatos, Bezimienny Bard, Amos (pozbawiona złudzeń ukochana Decarabiana) i nienazwany rycerz stworzyli armię przeciwko Bogu Burz. Rebelianci odnieśli zwycięstwo; obalili Archonta i uwolnili ludzi z jego burzowej klatki. Niestety Amos i bard polegli, co wzbudziło w Barbatosie głęboki żal.
Po obaleniu Decarabiana Barbatos zasiadł na jednym z boskich tronów Celestii, zostając pierwszym (i jedynym) Archontem Anemo wśród Siedmiu. Choć Andrius był bardzo potężny, miał świadomość tego, że nie sprawdziłby się w roli kochającego Archonta opiekującego się ludzkością. Był on rozczarowany ludzkim społeczeństwem, a jako pobratymców uznawał tylko porzucone niemowlęta i wyrzutków. Wiedząc, że nie nadaje się jako Archont Anemo, Andrius zdecydował się zniknąć. Podczas swoich ostatnich dni zdał sobie sprawę z tego, że jego zamiecie tylko niszczą życie, więc położył im kres, pozwalając swojej mocy przeniknąć gleby Mondstadtu.
Pierwszym użyciem mocy Barbatosa było uczczenie pamięci o młodym bardzie przyjmując jego postać. Potem użył mocy wiatru do przekształcenia rzeźby terenu, by zapewnić dobrostan swojemu ludowi i nauczyć ich wartości wolności. Jako że obawiał się, że sam zostanie tyranem, odmówił sprawowania bezpośredniej władzy nas swoim ludem i pozostawił go samym sobie. Podróżował po Teyvacie i często odwiedzał Archonta Geo, Moraxa, rządzącego sąsiadującym Liyue.
Liyue[]
Podczas wojny archonckiej Morax (Bóg Geo) i Guizhong (Bogini Pyłu) żyli z Adeptami i swoim ludem na terenach znanych dzisiaj jako Równiny Guili. Kiedy wybuchła wojna, walczyli w ramię w ramię przeciwko innym bóstwom. Niestety Guizhong zginęła. Po jej śmierci Morax zabrał swój lud na południe od Góry Tianheng i założył Port Liyue.
Po założeniu Portu Liyue Morax bronił swych ludzi przed innymi bogami i potworami. Jednym z jego wyczynów była wojna z nieznanym bóstwem w Dolinie Chenyu. Sugerowane jest, że wojna była wyjątkowo brutalna, na skutek czego Rzeka Bishui spłynęła krwią. Morax z łatwością przytłoczył bóstwo, które jako ostatnią próbę zwyciężenia chciało wylać Rzekę Bishui. Spowodowałoby to zniszczenie doliny, dlatego wycofały się adepckie uczennice bóstwa, Fujin i Pani Ziół. Postawiły się one swojemu mistrzowi i zjednoczyły siły wraz ze swoją starą przyjaciółką, suanni Lingyuan, by ewakuować ludzi. Los bóstwa nie jest znany, ale Pani Ziół poległa w walce, a Fujin straciwszy większość swoich sił, "zanurzyła się w morzu".
Innym osiągnięciem Moraxa było pokonanie wielu bogów i morskich potworów, które przebił kamiennymi włóczniami w Kamiennym Lesie Guyun - taki los spotkał na przykład Osiala i Pradawne Chi. Zostali pokonani, ale ich nienawiść i klątwy przeniknęły kamienne kolumny. Zwabiło to demony, których pokonanie Morax zlecił wielu jakszom. Po wiekach walki niemal wszystkich jakszów wypaczyły gniew, szaleństwo i "cienie duszy", na skutek czego stracili życie lub zniknęli bez śladu. Po tysiącleciach od tamtych zdarzeń pozostał tylko jeden jaksza: Alatus (Xiao).
Havria (Bogini Soli), znana ze swojej dobrotliwości i słabości w porównaniu do innych bóstw, próbowała uniknąć chaosu wojny archonckiej i tęskniła za spokojnymi czasami. Brutalna epoka zmusiła ją do wielu ustępstw, przez które jej ludowi zostały tylko ziemie znane dziś jako Sal Terrae. Zginęła z rąk swoich ludzi, którzy zdali sobie sprawę z tego, że jej miłość i dobroć ich nie ochronią. Król ludu pozbawił ją życia, by udowodnić decyzję o przyjęciu bardziej militarnej postawy, ale też miało to na celu oszczędzenie Havrii porażki i rozgromienia z rąk innego bóstwa. W chwili śmierci Bogini Soli z jej ciała wypłynęła moc, która zmieniła wszystkich w pobliżu w słupy soli. Ci, którzy przetrwali, rozproszyli się po Liyue, ale większość osiadła w Przystani Liyue, gdzie założyli Pawilon Yinyuan.
Inazuma[]
Jest mało informacji o przebiegu wojny archonckiej w Inazumie. Wyspy archipelagu zjednoczyły się pod panowaniem Archont Electro - szogun Raiden czyli Makoto (Baal) oraz jej bliźniaczą siostrą i kagemushą - Ei (Beelzebul). Chociaż lud Wyspy Watatsumi czcił inne bóstwo, Orobashi, to współpracował z Archont Electro do czasu rebelii przeciwko niej.[Notka 3]
Sumeru[]
Chociaż nie ma na to jednoznacznych dowodów, to istnieją przesłanki, że tron Sumeru dzieliły troje Bóstwo-Władców: Król Deshret, Wielka Pani Rukkhadevata i Bogini Kwiatów. Król Deshret zrzekł się nawet pozycji Archonta (co wiązałoby się z darem od Celestii w postaci Gnozy i/lub Smoczej Władzy). Seria wydarzeń doprowadziła do śmierci Króla Deshreta i Bogini Kwiatów, po czym Rukkhadevata została jedyną Archont Sumeru. Od czasu kiedy Mniejsza Pani Kusanali usuneła ją z Iriminsulu, świat uznaje Kusanali za Archont Dendro, która wygrała wojnę archoncką.
Podsumowanie[]
Wojna archoncka zakończyła się 2000 lat temu. Po niej jedynymi bóstwami w Teyvacie było Siedmiu, którzy utworzyli siedem nacji. Rozgromione bóstwa, które nie chciały żyć pod nowymi rządami, uciekły na odległe wyspy poza wpływami Siedmiu i zostały złymi bóstwami.
Spośród zwycięzców wojny archonckiej tylko Barbatos wciąż pełni rolę Archonta. Morax ustąpił, a pozostała czwórka została zastąpiona. Baal zginęła 500 lat temu w trakcie Kataklizmu; jej bliźniaczka, Beelzebul, kontynuuje rządy pod imieniem siostry.
Uwagi[]
- ↑ Istnieją przesłanki ku temu, że system siedmiu żywiołów istniał w Teyvacie już przed Siedmioma; np. było Siedmiu Suwerenów. Jednak na razie jest za mało informacji potwierdzające to stwierdzenie.
- ↑ W historycznych księgach Mondstadu często podaje się, że Decarabian uwięził swój lud w murach miasta. Jednak fakt ten jest sprzeczny z Biografią Gunnhildrów według której klan Gunnhildrów schronił się w mieście, ale je opuścił po poznaniu się na Decarabianie. Możliwe, że ich niezadowolenie było spowodowane brakiem jego działań przeciwko Andriusowi, który zmienił resztę Mondstadtu w zamarzniętą tundrę. Z czasem to rozczarowanie przekształciło się w przekonanie, że Decarabian jest tyranem, który bez powodu uwięził ludzi.
- ↑ Kroniki klanu Sangonimiya podają, że Orobashi żył spokojnie pod rządami Archonta Electro. Jednak podczas Specjalnego Programu wersji 2.1 powiedziano, że Orobashi zginął w trakcie wojny archonckiej. Zakładając, że obie informacje są prawdziwe, Makoto mogła zostać Archont Electro przed zakończeniem wojny, a potem Orobashi zaatakował Wyspę Yashiori. Jednak na razie jest za mało informacji na dokładne określenie chronologii zdarzeń.